Jest to trzeci, po Faworycie i Kle, film Lanthimosa, który obejrzałem. Pierwsze dwa zrobiły na mnie duże wrażenie. Biedne Istoty mnie niestety rozczarowały. Dzieło to ma swoje mocne strony, do których trzeba zaliczyć przede wszystkim genialną rolę Emmy Stone. Nie będę zaskoczony, jeżeli dostanie Oscara.
Natomiast z gratulacjami dla Stone trzeba być ostrożnym. Gdyby zestawić wszystkie sceny, w których aktorka sczytuje, wyszłoby dobre pół godziny – tak więc gratulujecie jej orgazmów.

Sceny seksu nie wniosły absolutne nic do filmu, który nie ma nawet w opisie „erotyk”. Pytanie czemu to wszystko miało służyć? Odniosłem wrażeniowe, że po prostu Stone podoba się reżyserowi i lubi na nią patrzeć podczas pikantnych scen, dlatego kręci je i na siłę wrzuca do filmu. W czasach Me Too i dyskusji o nadużyciach w środowisku filmowym jest to dziwne i ryzykowane. Gdzie właściwie przebiega ta subtelna granica pomiędzy wizją artystyczną reżysera, a prawami aktorki, w którym momencie aktorka powinna powiedzieć nie? Piszę o tym ponieważ mam wrażenie, że w „Biednych” ta granica została właśnie przekroczona: mnóstwo niepotrzebnych scen seksu.

Wydaję mi się, że ten film, pomimo tego, że jest nowy, jest tak naprawdę bardzo stary: wracamy do czasów, gdy aktorka powinna godzić się na wszystko. W tym przypadku, pod kątem kariery, wyjdzie jej to nawet na dobre, bo zasłużyła na nominację do dla najlepszej aktorki. Pewnie pojawią się też głosy, że jest to film o tym jak społeczeństwo tłumi seksualność kobiety. Wydaje mi się, że w filmie nie przedstawiono jednak seksualności kobiety, a wyobrażanie jakie na jej temat mają mężczyźni. W tym sensie nie jest to dobry film.